De bron van dit gerucht was de wat meer streetwise Jeffrey van D. Hij had wel vaker grote praatjes die achteraf niet waar bleken te zijn, maar wat nu als hij in dit specifieke geval heeeel misschien wel eens gelijk had? Bij wie kun je dit beter gaan verifiëren dan bij je eigen ouders.
Na school togen we, twee zussen en een oudere broer, linea recta naar huis. We waren toch wel een klein beetje verontwaardigd over dit nieuws omdat we beseften dat ALS het waar was, we jarenlang waren voorgelogen door onze bloedeigen ouders (en ook door de rest van Nederland trouwens!). Het was tijd om hen ter verantwoording te roepen. Op beschuldigende toon vroegen we op de man af of Sinterklaas nou wèl of niet bestond.
Onze moeder vroeg ons hoe we toch op die rare gedachte waren gekomen. En half lacherig voegde ze er het beste denkbeeldige argument aan toe: “Wat denken jullie nou? Dat WIJ al die kadootjes voor jullie kopen? Zo gek zijn we toch ook weer niet. Jullie krijgen van ons al elk jaar verjaardagscadeautjes, dat is wel voldoende lijkt ons. Nee, die cadeaus komen toch echt van Sinterklaas.”
In deze beredenering was voor ons kinderen geen speld tussen te krijgen. Het idee alleen al, dat onze ouders ons zomaar extra cadeaus zouden geven. Haha, dat zouden ze inderdaad nooit doen. En zo geloofden we nog een jaartje langer in Sinterklaas.