De hele zaal huilt bij een film als ‘Zenne Dancer’ die toont hoe belangrijk vrijheid is. In het beeldschone, spannende en humoristische ‘Nar’ krijgt het verhaal een verrassende wending die je anders naar jezelf doet kijken. De films zijn vaak poetisch met prachtige beelden vol symboliek en kleur. Maar ook intens, grappig en vol muziek. En soms alles tegelijk zoals in het vrolijke, romantische ‘Turquaze’.
De derde editie van Het ATFF begon 20 september met een gala in Tuschinski waarbij de nadruk lag op 400 jaar betrekkingen tussen Turkije en Amsterdam. De openingsfilm ‘Our Grand Despair, vertoond als eerbetoon aan de dit jaar verongelukte regisseur, was een vrij vlak verhaal over verliefdheid.
Van 21 tot en met 23 september was het Turkse Cinema all over the place. Met de thema’s 'diaspora' en ‘identiteit’, een retrospectief rond de gevierde filmmaker Fatih Akin en de nieuwste oogst van jonge filmmakers. Bij een zogenaamde Salon des Dialogues werd onder leiding van Marjanne de Haan van het Turkije Instituut gediscussieerd over de term ‘diaspora’. Ipek Sur, initiator van het festival, verklaarde deze als ‘globalisering’: de invloed van vrijwillige of gedwongen migratie op het vormen van identiteit door volgende generaties.
De indringende fims raakten het publiek duidelijk gezien de lovende reacties. Dat was de bedoeling ook; verrassen, verwarren. En een venster bieden op een ander cultureel perspectief, ver weg van de dagelijkse vooroordelen.
Natuurlijk moeten kwaliteit en inhoud voor zich spreken. Maar het is een meerwaarde om op zo’n professioneel georganiseerd, sympathiek en toegankelijk festival een paar dagen lang ondergedompeld te worden in de wereld van de Turkse Cinema. Als een reis vanuit Tuschinski.