#020today: kostuumproject

Dit lange jak is in de 18de eeuw uitgelegd en heeft een nieuwe voering van blauw met wit geruit linnen gekregen. De zijnaad en de mouwen zijn uitgelegd. Bij de mouwen is er een strook 18de-eeuwse band tussen gezet. Dit zou op tweedehands gebruik kunnen duiden. Dat maakt het jakje ook nog eens duurzaam.

Hoewel we nu een heel ander beeld hebben van huiskleding, werd een jakje met rok gedragen als comfortabele huiskleding, waarmee je niet naar buiten ging. In de loop van de 18de eeuw is het onder de gegoede burgervrouwen populair om op een wijde rok van zijden, wollen damast of katoen een getailleerd jak te dragen.

De jakken, ook wel caraco of jukaatje genoemd, worden ook in de volksdrachten gedragen, maar zijn dan van veel eenvoudiger stoffen gemaakt. In het decolleté wordt een halsdoek of fichu gedragen en gewoonlijk is deze dracht gecombineerd met een schort. De rok en het jak zijn in de meeste gevallen levendig en verschillend van kleur. Het jak kan in lengte variëren. De mouwen zijn halflang, maar tegen het einde van de 18de eeuw komen ook lange mouwen voor.

De mode van het jak en rok wordt verder gestimuleerd door het toneelstuk Le mariage de Figaro van Caron de Beaumarchais (1732-1799), dat vanaf 1784 in Frankrijk wordt opgevoerd. In het stuk draagt hoofdrolspeelster Suzanne – een kamenier van een gravin - een wit jak en een rok. In modeprenten uit de volgende jaren zijn dergelijke jakken afgebeeld als ’juste à la Suzanne’ en ‘juste à la Figaro’.

In de verzameling van het Amsterdam Museum bevindt zich een aantal van deze jakken in verschillende stoffen.